آیا گیاهان هم خونریزی می کنند؟

  زمانی که بخشی از بدن انسان دچار بریدگی می شود، خون منعقد می شود تا با ایجاد توده ای نیمه جامد مانع از خروج بیشتر خون از بدن فرد شود اما محققان به تازگی دریافته اند گیاهان نیز سیستمی مشابه در خود دارند.

بر اساس گزارش ديسكاوري، گياهان نيز به نوعي اين سيستم انعقاد خون را در خود دارند، اما چگونگي عملكرد آن تاكنون در حد يك معما باقي مانده بود. زماني كه بدنه يك گياه برش مي خورد، به نظر مي آيد مواد غذايي و معدني را در اطراف آن بريدگي هدايت مي كند، منطقه برش خورده را جوش داده و از بخش هاي سالم تر خود محافظت مي كند. اين سيستم مشابه مكانيزم خوددرماني كه حيوانات دارند نيست، اما به نوعي شبيه به سوزاندن زخم در حال خونريزي است و خونريزي را متوقف مي سازد.


موضوع اينجاست كه گياهان خون ندارند و خونريزي نمي كنند، اما بر اساس پژوهش جديد محققان دانشگاه دلور گياهان داراي سيستم باز و بسته كردن كانال هايي ميان سلول هايشان هستند. برخلاف سلول هاي حيوانات كه بسيار پويا و پرتحرك هستند، سلول هاي گياهان چندان فعال نيستند، مانند مرجان ها به يكديگر مي چسبند تا ساختاري را خلق كنند و پس از آن بي حركت باقي مي مانند.

با توجه به بي حركت بودن سلول ها، مواد غذايي و معدني از طريق مسيرهاي عبور كوچكي در درون ديواره هاي سلولي حركت كرده و خود را به بخش هاي مختلف گياه مي رسانند كه به اين مسيرها پلاسمودسماتا مي گويند.

محققان دانشگاه دلور با بررسي دقيق عملكرد اين مسيرهاي كوچك دريافتند پلاسمودسما تا توسط ماده اي به نام كالوس محافظت مي شود، ماده اي گلوكز مانند كه توسط خود گياه توليد مي شود. حجم اين ماده مي تواند در گياه كم و زياد شود، زماني كه حجم آن زياد باشد مسيرهاي ارتباطي بسته مي شوند و در صورت كمبود آن مسيرها براي حركت مواد غذايي باز مي مانند.

محققان دريافته اند كه ميزان كالوس در هر بخشي از گياه را مي توان با استفاده از چند آنزيم و در واكنش با هر نوع محركي كنترل كرد. اگر گياه به نوعي باكتري آلوده شود، گياه مي داند كه باكتري مي تواند از مسير پلاسمودسماتا به همه جا سرايت كند، از اين رو به كالوس دستور مسدود كردن مسير باكتري را مي دهد.

همچنين در صورت بروز مشكلي فيزيكي، مانند بريدگي، كالوس باري ديگر وارد عمل مي شود تا از جريان يافتن مواد مغذي به بخشي از گياه كه اميدي به نجات آن نيست جلوگيري كند. نكته جالب توجه اين است كه پس از بريده شدن، مقدار كالوس در محل بريدگي به شدت افزايش پيدا مي كند در حالي كه ميزان آن در بخش هاي سالم كاهش مي يابد تا بخش هاي سالم با سرعت بيشتري رشد كنند.

همشهری آنلاین