چـربی بـالای بـدن، مضرتر است از شاخص تـوده بـدنی بـالاتر

این نتایج ارزشمند بوسیله دانشمندان کانادایی در نشریه معتبر Annals of Interna- Medicine منتشر شده است.

اصلی‌ترین یافته‌های این مطالعه آن است که وقتی شاخص توده بدنی و درصد چربی بدن در مدل‌های آنالیزی یکسانی قرار داده می‌شوند، پائین بودن شاخص توده بدنی و بالا بودن درصد چربی بدن هر دو با افزایش مورتالیتی در اثر هر علتی مرتبط است. به عبارت دیگر، با کاهش شاخص توده بدنی و افزایش درصد چربی بدن، مورتالیتی افزایش پیدا می‌کند.

این موضوع پیشنهاد می‌کند که پس از تعدیل برای شاخص توده بدنی، آدیپوزی بیشتر ممکن است یک اثر زیان‌آور بر بقا داشته و پس از تطبیق برای درصد چربی بدن، شاخص توده بدنی کمتر هم با کاهش بقای فرد همراه می‌شود.

 مطالعات پیشین در افراد میانسال و مسن، همچین بیماران مبتلا به بیماری‌های مزمن مانند نارسایی قلبی، گزارش کرده بودند که افراد با اضافه وزن یا چاقی خفیف تا متوسط، در مقایسه با افرادی که وزن نرمال دارند، با خطر کمتر مورتالیتی روبرو هستند، موضوعی که از آن تحت عنوان «پارادوکس چاقی» یاد می‌شود.
این یافته‌ها منبعی هستند برای شک و شبهه‌های بیشتر، خصوصا اینکه آیا پزشکان باید بیماران چاق خود را تشویق به کاهش وزن کنند، خصوصا اگر مسن هستند یا مبتلا به بیماری مزمن، تا طول عمرشان بیشتر شود.

 به هرحال، براساس نتایج به دست آمده، شاخص توده بدنی یک مقیاس ناقصی از چاقی است، زیرا نمی‌تواند مستقیما چربی بدن را اندازه بگیرد. بنابراین، باید اندازه‌گیری‌های پیچیده‌تری از چربی بدن در مطالعات استفاده شود تا ارتباط میان چاقی و مورتالیتی با اطمینان و دقت زیادی بررسی شود. درنهایت، محققان نتیجه‌گیری می‌کنند که این مطالعه به بررسی ارتباط شاخص توده بدنی و درصد چربی بدن با مورتالیتی پرداخته است.

محققان همچنین تاکید می‌کنند که BMI ممکن است یک جایگزین نامناسب برای چاقی باشد و این که این محدودیت ممکن است وجود تناقض چاقی را در بسیاری از مطالعات توضیح دهد. این یافته‌ها همچنین بر اهمیت استفاده از مقیاس‌های مستقیم تعیین چاقی هنگام ساخت مدل‌های پیش‌آگهی و یا حتی مدل‌های اکتشافی تاکید می‌کند.

سپید