شهرسازی مدرن، اصول و ضوابطی دارد؛ در این اصول که شهرسازان در تمام کشورهای مترقی جهان بر سر آن اجماع دارند، بیش و پیش از هر چیز دیگر، «رفاه شهروندان» و «تسهیل دسترسی آن‌ها به نقاط کلیدی شهر» حایز اهمیت است؛ اما در کلانشهرهای ایران به خصوص پایتخت عریض و طویل و تقریباً بی‌آسمانِ امروز، این سوال به جدیت مطرح می‌شود که آیا منافعِ جمعی شهروندان – منظور عموم شهروندان وساکنان شهرهاست نه گروه معدودی سودجو- در ترسیم نقشه‌های شهری و ایجاد بناهای عظیم و غول پیکر، اساساً هیچ محلی از اعراب دارد؟!