رضا هاشمی می گوید من آخرین نفری بودم که سوار سبد نردبان شدم، درست وقتی ساختمان منفجر شد. ۳ تا از بچه‌هایمان لب پنجره بودند و بعد دیگر نبودند. محمود حیدری، رئیس ایستگاه ۹۶ آتش‌نشانی می گوید مطمئن بودیم که ساختمان می‌ریزد، همین هم بود که دائم یکی به آن دیگری می‌گفت تو سوار شو. می‌خواستیم مرگ را برای هم به تأخیر بیندازیم. وقتی نردبان آمد بچه‌ها سوار نمی‌شدند و به من و بقیه رئیس‌ایستگاه‌های آتش‌نشانی که آنجا بودیم، می‌گفتند اول شما بروید. دستور دادیم که باید بروند پایین. بعد من ماندم و چند رئیس ایستگاه دیگر. ازجمله شهید امینی، مهدیان و هاشمی شاد. سری دوم من هم سوار شدم و بعد هم ‌آقای مهدیان پرید داخل سبد، اما درست در لحظه‌ای که آقای هاشمی شاد دستش را به لبه ساختمان گرفته بود، ناگهان ساختمان ریزش کرد و او به سمت سبد پرید. بعد دیگر چیزی ندیدیم و داخل گرد و خاک گم شدیم. یک لحظه مغزم خالی شد. حس کردم شاهد روز قیامتم، بعد یادم آمد خیلی از ما در آن ساختمان جاماندند و حالا پودر شدند.

پنجشنبه گذشته برای آتش‌نشانان پایتخت روز تلخی رقم خورد. مانند همان پنجشنبه‌ای که آتش پلاسکو ١٦آتش‌نشان را با خود برد.

سخنگوی آتش نشانی به ایلنا گفت: احتمال زنده بودن آتش نشان های مفقود به صفر رسیده است/به دلیل حرارت بالا و شعله های آتش، شاید به پیکر سالم آتش نشان ها دسترسی پیدا نکنیم

« آتش پلاسکو » باعث شد تا فکر کنیم چقدر ساختمان مانند پلاسکو در تهران و شهرهای دیگر وجود دارد و چند بار دیگر مردم می توانند شاهد چنین حوادثی باشند.