محمدرضا بیاتی

محمدرضا بیاتی : جناب جبلی! ما مقصر نیستیم شما مقصرید؛ شمایِ نوعی، مدیران و تصمیم‌سازان فرهنگی؛ دیدگاه‌ها و سیاستگذاری‌های نابخردانه یا دقیق‌تر، لجوجانه، خِرَد‌ستیز و هنرسوز است که باعث می‌شود مخاطبان از رسانه‌ی ملی روی برگردانند. فهرست برنامه‌های ماندگار- در چند دهه‌ی اخیر- را بگذارید روی میزتان ببنید چند نخبه‌ی خوش‌فکر را طرد کرده‌اند و به جای آن‌ها چه نالایقانی بر صدر نشسته‌اند؟ نخبه‌ی نایابی مثل عادل فردوسی‌پور را ، که ممکن است چهل سال بگذرد و کسی همتراز او نیاید، مقابل یک مدیر بی‌صلاحیت قرار دادند که اگر قرار به لیاقت بود سزاوار نشستن در پارک ملت بود نه مدیریت یک شبکه‌ی پُرمخاطب! انتظار دارید از درون چنین ساختاری چه تصمیماتی بیرون بیاید و چه آثاری خلق شود؟

محمدرضا بیاتی : آیا فکر می‌کنید موفقیت سریال‌های ترکی به دلیل نمایشِ روابط عاشقانه‌ی هنجارشکن است، اگر بگویید بله با شما مخالفم؛ درست است! می‌توان نقائص زیادی در این سریال‌ها پیدا کرد و بر آسیب‌های قابل تأملی دست گذاشت، اما –به باور نگارنده- دلیل اصلیِ اقبال مردم به فیلم‌های امپراتوری سابقِ عثمانی صرفاً کنجکاویِ گناه‌آلود نیست!

محمدرضا بیاتی : «می روم سر قبر مادرم، آرزو دارم برگردم به وطن، حتی اگر شده در آخرین لحظات زندگی ام، این بزرگترین آرزوی من است، بعد از آن دیگر سرم را راحت می‌گذارم زمین و می‌روم»؛ این جملات، بخشی از آخرین گفتگوی بهروز وثوقی است که امکان بازگشت به سرزمین مادری را ندارد. هر انسانی که حداقلی از وجدان انسانی و اخلاقی در او زنده باشد بعید است چنین کلماتی را از پیرمردی ۸۴ ساله بشنود و دل اش به درد نیاید.