به گزارش
خبرداغ به نقل از وب سایت یک پزشک ،بسیاری از ما مردم
عادی تا قبل از ماجرای گم شدن پرواز شماره ۳۷۰ مالزی، نمی‌دانستیم که
موقعیت‌یابی هواپیماها، همیشه و همه جا به صورت دقیق و آنی انجام نمی‌شود.
تصور ما این بود که به کمک رادارها، همیشه هواپیماها تحت نظر هستند.
اما
وقتی این بویینگ ۷۷۷ با ۲۳۹ مسافر گم شد و تازه ماه‌ها بعد قطعاتی از آن،
آن با مقدار شک و تردید پیدا شد، فهمیدیم که یک جای کار حسابی می‌لنگد.
واقعیت
این است که در پهنه وسیعی از اقیانوس‌ها و حتی خشکی‌ها، معادل ۷۰ درصد کره
زمین، در حال حاضر موقعیت‌یابی دقیق هواپیماها صورت نمی‌گیرد. در این
مناطق خود خلبان هر ۱۵ تا ۲۰ دقیقه، موقعیت خود را با تماس رادیویی اعلام
می‌کند. البته در بعضی هواپیماها پینگ موقعیت به ماهواره‌ها هم صورت
می‌گیرد، منتها فاصله بین این پینگ‌ها، آنقدر طولانی است که بین آنها
هواپیما ممکن است ۱۰۰ مایل در هر جهتی جابجا شده باشد و پیداست که در صورت
بروز حادثه، جستجوی یک دایره به شعاع ۱۰۰ مایل، کاری بسیار دشوار، وقت‌گیر و
هزینه‌بر است.
به همین خاطر، مسئولان امر، در پی آن هستند که
سامانه‌ای موسوم به ADS–B را ره‌اندازی کنند که مخفف automatic dependent
surveillance–broadcast است.
در این شیوه، به صورت خودکار هر ثانیه ۲
بار، اطلاعاتی مثل ارتفاع، جهت و موقعیت دقیق GPS به ماهواره‌ها مستقر در
ارتفاع پایین مخابره میشود، این ماهواره‌ها اطلاعات را بین خودشان رله
می‌کنند و به ایستگاه‌های زمیتی مخابره می‌کنند.
به این ترتیب
موقعیت زنده و دقیق هر هواپیما مشخص میشود و در صورت گم شدن یک هواپیما،
وسعت محدوده جستجو از ۱۰۰ مایل به حداکثر ۱۵ مایل کاهش پیدا می‌کند.
به
علاوه همین موقعیت‌سنجی ذقیق می‌تواند با کنترل کاراتر ترافیک هوایی،
میزان مصرف سوخت هواپیماها را ۲ تا ۴ درصد کاهش بدهد و یک صرفه‌جویی ۲۰۰
میلیون دلاری در سال به ارمغان بیاورد.
برآورد میشود که در سال‌های ابتدایی دهه آینده میلادی، خطوط هوایی مختلف جهان به ADS–B تجهیز شوند.
