از جام لئو تا جام جنون

ایمان گودرزی؛ جام حذفی اسپانیا آخرین جامی بود که لیونل مسی با بارسلونا گرفت. آن شب کسی نمی‌توانست تصور کند در یک سال و نیم آینده چه اتفاقاتی برای بارسلونا و مهاجم تیم ملی آرژانتین رقم می‌خورد.
مسی حالا ستاره پاری‌سن‌ژرمن است و بالاخره با تیم ملی کشورش به قهرمانی جهان رسیده. همزمان بارسا در حال ترتیب دادن پروژه جدید خود بدون بهترین بازیکن جهان است.
به نظر می‌رسد مسی وضعیت خیلی بهتری دارد.
او اشک‌های حسرت و تأسف روز خداحافظی با بارسلونا را با اشک‌های شادی قهرمانی آرژانتین در قطر عوض کرده است.
بارسا او را کم دارد، از نظر ورزشی، از نظر سازمانی و از نظر اقتصادی. حالا بیشتر از همیشه. اما تاریخ را نمی‌توان تغییر داد. فعلاً بازگشت مسی به بارسا منتفی است و برای همین باید به نبودنش عادت کرد، همان کاری که هواداران متعصب بارسلونا انجام می‌دهند. تیم هم همینطور، انگار یتیم شده است بدون بازیکنی که با نبوغ و اثرگذاری‌اش می‌توانست نتیجه بازی‌ها را به نفع تیم تغییر دهد. جایگزینی وجود ندارد. هر چقدر هم که روبرت لواندوفسکی گل بزند، او مثل مسی نیست چون اصلاً مثل مسی وجود ندارد و نخواهد داشت.
بارسا حالا می‌خواهد بدون مسی جام‌های مختلف ببرد اما سخت‌تر از آن چیزی است که فکر می‌کردند. فصل قبل هیچ چیز به دست نیاوردند و در این فصل نتوانستند از مرحله گروهی لیگ قهرمانان بالا بروند. نمی‌توانند هیچ رقابتی را دست‌کم بگیرند. ژاوی این را خوب می‌داند، برای همین باید بازی با اینترسیتی در مرحله یک شانزدهم نهایی جام حذفی اسپانیا را جدی می‌گرفتند.
با شش بازیکن ترکیب اصلی به میدان رفتند اما در یک بازی دیوانه کننده به سختی‌های زیادی افتادند.
سه بار از حریف دسته سومی که در ایالت آلیکانته است، جلو افتادند و هر بار اوریول سولدویلا کار را به تساوی کشاند.
گل چهارم که در دقیقه 103 بازی توسط آنسو فاتی زده شد، اما بی‌جواب ماند. این لذت جام حذفی است، هر تیمی در هر سطحی می‌تواند یک تیم قدرتمند را تهدید یا حتی از دور رقابت‌ها حذف کند.
بارسا صعود کرد اما ضعف‌هایش به چشم آمد. این بار در دفاع. بهترین خبر این بازی بازگشت رونالد آرائوخو بود که با یک گل همراه شد. این تصویر ما از مسابقه‌ای است که به خاطر سبک فوتبال بارسلونا در تاریخ این باشگاه ماندگار نمی‌شود بلکه هیجان نتیجه است که این بازی را به ذهن‌ها می‌سپرد. زنده باد جام حذفی.