| |
شنبه ۰۸ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۰۷:۳۸
بروزرسانی ۱ روز پیش
به گزارش خبرداغ به نقل از ایلنا، عبدالحمید خدری در نشست علنی صبح امروز مجلس شورای اسلامی در نطق میان دستور خود خطاب به رئیس جمهور گفت: مردم استان بوشهر همچنان با مصائب خود و با دردهای پرشمار و زخم های کهنه خود تنهایند. نان در خون خود می زنند اما ایستاده اند. ایستاده اند نه اینکه توان و نیرویی در میان باشد بلکه این ایستادن را از نخل های سربلند خود آموخته اند چرا که ما به ایستادگی شهره بوده و نخل های بی سر گواه ماست. بوشهر با مصائب خود تنهاست. با دردهایی که فراوان فریاد زدیم و با گنج هایی که جز رنج نصیبی برای ما نداشت.
نماینده مردم بوشهر، گناوه و دیلم در مجلس شورای اسلامی خطاب به روحانی ادامه داد: برای التیام زخم های برجا مانده ما کار از بخشنامه و دستور و پیچ و خم های اداری گذشته است. یک سینه سوخته و یک همت مردانه از جانب دولتمردان می خواهد. بوشهر را دریابید که این تکه از وطن با دریای نعمت و ثروت، امواج فقر و فلاکت او را در خود کشیده است.
وی افزود: نمی دانم چرا کسی فریاد و فغان جانسوز کارگران اخراج شده پارس جنوبی را نمی‌شنود و نمی‌دانم چرا آمار تکان دهنده بیکاری در استان بوشهر تن کسی را نمی‌لرزاند و نمی‌دانم چرا منطقه پارس جنوبی و منطقه ویژه اقتصادی جولانگاه مدیران و نیروهای غیربومی شده در حالی که به دلیل بیکاری گسترده باید شاهد پرپر شدن جوانان مستعد، خلاق و تحصیلکرده بومی در این دیار زخم خورده باشیم.
خدری ادامه داد: نمی دانم چرا پایتخت انرژی ایران امروز گرفتار بی وجدانی ها و تبعیض های ناروا نسبت به مردم سختکوش و رنجدیده خود شده است. کجایند وجدان های بیدار و مدعیان عدالت؟ نمی دانم چرا جزیره خارک که به تعداد روزهای جنگ آماج حملات رژیم بعثی بود ولی با مقاومت یک روز هم صادرات نفت متوقف نشد، تأسف و غیرت دولتمردان برای حل مشکلات این مردم صبور را بر نمی انگیزد و علیرغم وعده های وزیر کشور و رئیس جمهور همچنان با مشکلاتی عدیده دست و پنجه نرم می کنند.
عضو کمیسیون انرژی مجلس شورای اسلامی در پایان خاطرنشان کرد: نمی‌دانم چرا استانی که سابقه یک قرن مبارزه با استکبار را در کارنامه خود دارد و بر عظمت بزرگ مردانی همچون سردار نادر مهدوی ها و رئیس دلواری ها در مسیر اقتدار میهن افتخار می ورزد و به استان دارالعماره معروف است، کسی به فکر مبارزه با فقر در این استان نیست و نمی دانم چرا در کنار دریا تشنه لب مانده‌ایم در حالی که چیزی بیش از حق خود نمی‌خواهیم.
