| |
سهشنبه ۰۱ خرداد ۱۴۰۳ - ۲۳:۵۳
بروزرسانی ۱ ساعت پیش
البناء نوشت: اکنون خاورمیانه میدان دو جنگ است: جنگ گاز که آغاز شده است و جنگ آبها که در آغاز 2020 شروع خواهد شد.
به گزارش خبرداغ به نقل از «انتخاب»، این رسانه عرب زبان ادامه داد: آمریکایی ها به نام گسترش دموکراسی و مبارزه با تروریسم تلاش می کنند وارد میدانهای گازی شوند که خود تولید کننده آن نیستند. به استثنای قطر که جایگاه سوم تولید گاز را دارد، دولتهای اساسی تولید کننده این انرژی، اول روسیه و سپس ایران هستند، در حالی که مصر جایگاه چهارم و سوریه جایگاه پنجم را در بین تولیدکنندگان دارند. شاید بر این اساس بتوانیم دلایل هجوم سعودی-آمریکایی به یمن را متوجه شویم، کشوری که احتمال برخورداری آن از میزان زیادی گاز طبیعی، فراوان است.
هر آنچه در خاورمیانه می گذرد، جنگهای طولانی در سوریه، عراق، تشنج های مصر و جهنم لیبی، فشارها بر ایران و حمله به یمن، همگی در چارچوب معرکه گاز قرار می گیرد؛ چرا که دولتهای صنعتی بزرگ، بویژه آمریکا، چین، آلمان و ژاپن منابع انرژی لازم را در اختیار ندارند.
با توجه به اینکه سیاست آمریکا بر سیطره مطلق بر جهان استوار است، در شرایطی که روسیه به خاورمیانه بازگشته، کالاهای چینی جهان را در نوردیده و ایران در مقاومت در برابر تحریمها موفق بوده و تبدیل به قدرتی منطقه ای شده است، واشنگتن با همه توان خود برای تسلط بر مصرف سوریه، لبنان، عراق و تغییر نظام در ایران و مهار روسیه تلاش می کند، بدین شکل به راحتی می توانیم بازگشت نظامی امریکا به عراق و اشغال 25درصد از اراضی شرق سوریه را درک کنیم. همانطور که اسرائیل معاملاتی را با شرکتهای مصری برای خرید گاز آنها انجام داده و این به معنای ارتباط اقتصادی بین دو دولت در مرحله ای است که واشنگتن در سایه سکوت سنگین عربها نقشه انتقال پایتخت اسرائیل به قدس را در سر دارد.
اینها تنها اتهاماتی واهی نیست؛ ارتش امریکا در تمام کشورهای متشنج عربی حضور داشته و از گروههای تروریستی در سوریه و عراق و یمن که هر سه منابع گازی گسترده ای دارند، حمایت کرده و آنها را تشویق به جدایی طلبی می کند.
تمام این جنگها بر سر گاز است و فشارهای امریکا و اسرائیل بر لبنان برای ایجاد تنشی بین دولت لبنان و حزب الله تحت عناوین مضحک سیاسی تنها تلاشهایی برای از بین بردن نفوذ حزب الله در لبنان و به یغما بردن گاز این کشور است. پس این درگیریها پایان نخواهد یافت، بلکه تنها لباسهای تازه ای بر تن می کند تا زمانی که اهداف ایالات متحده تحقق یابد.
واقعیت حال ان است که ترکیه و اتیوپی مهمترین منابع آبی را در اختیار دارند که از مرزهای آنها به سمت مناطق عربی در جریان است و اسرائیل قصد دارد منابع آبی لبنان و سوریه را نیز به مستعمره خود در فلسطین اشغالی منضم کند.
دو رود دجله و فرات از ترکیه سرچشمه می گیرند، از سوریه می گذرند و به عراق می رسند، این دو دولت به طور کلی بر آبهای دو رود مذکور متکی هستند، بویژه عراق. با اینکه دجله و فرات به دلیل عبور از مرزها، دو رود بین المللی محسوب می شوند و ترکیه رودهای دیگری جز آنها نیز دارد، آنکارا عملیات سیاسی سازی آب دجله و فرات را به دلیل ارتباط آنها به بغداد و دمشق، اغاز کرده است، سد هایی را احداث کرده و در صدد ساخت تعدادی دیگر است، تا بدین شکل از سهم دو دولت عراق و سوریه در استفاده از آب دجله و فرات بکاهد.
اسباب دیگری نیز وجود دارد که درگیری ترکیه با عراق و سوریه بر سر آبهای دجله و فرات را وارد مراحل تازه ای کرده است و یکی از آنها، بروز تنشها و درگیریها در دو کشور و توقف فعالیتهای کشاورزی است که در نتیجه آن آمار استفاده عراق و سوریه از آبهای دو رود کاهش یافت. از این رو، درگیری بین آنکارا، دمشق و بغداد تا پایان یافتن حوادث حاضر به تاخیر می افتد، نزاعی که قطعا به دلیل نیاز مبرم دو کشور عربی به آبهای دجله و فرات و سد سازی ترکیه بر سر آنها، دشوار خواهد بود.
در این میان، قاهره در معرض بزرگترین دزدی از آب نیل قرار دارد و آمریکا و اسرائیل می توانند برای دست یابی به منابع ابی نیل جنگی بزرگ و خطرناک را در آفریقا به راه اندازند. حرص اسرائیل برای سیطره بر منابع آبی، تلاش آن برای اشغال جولان سوریه را نیز آشکار می کند، منطقه ای که اب بارانهای ان به دریاچه کوچک طبریه می ریزد که به آبهای رود بانیاس سوریه می پیوندد.
گذشته از این، اسرائیل بر رود اردن نیز سیطره دارد و این مساله موجب محرومیت اردنیها، فلسطینیها و اهالی سوریه از آبهای این رود شده است، این مسائل هم می تواند از علل بروز جنگی بزرگ پس از پایان حوادث در سوریه و لبنان باشد.
شاید در این بین مغرب به دلیل آبهای فراوان کوههای آن نجات یابد، اما جهان عرب به طور کلی در معرض معادله کم یابی شدیدی قرار دارد که می تواند منجر به بروز جنگهای مصری با سودان و اتیوپی و جنگهای عراقی- سوری با ترکیه و لبنانی-سوری با اسرائیل شود، افزون بر جنگهای داخلی در جزیرة العرب برای سیطره بر منابع گازی که یکی از دلایل اختلافات و درگیریها بین قطر و عربستان سعودی است.
واشنگتن به خوبی می داند که جنگهای آب در خاورمیانه به آن اجازه می دهد بار دیگر بر منابع گازی و قدرتهای سیاسی منطقه مسلط شده و در مرکز فرمانروایی جهان قرار بگیرد، از این رو تلاش می کند جنگی سریع را در منطقه شعله ور کند.
این عوامل، نقطه امید آمریکا برای حفظ نقش جهانی اش است اما نیروهای مقاومت عربی از هزاران سال پیش تا کنون توانسته اند برای مشکلات تاریخی خود راه حل هایی ارائه کنند.
