به گزارش
خبرداغ به نقل از میزان، رقابت‌های کاراته جام وحدت و دوستی از زمان ریاست حبیب‌الله ناظریان در کشورمان آغاز و تا چند سالی بطور منظم و یا نامنظم هر ساله و یا چند سال در میان که بستگی به خزانه فدراسیون داشت برگزار می‌شد که در همان دوران هم سطح کیفی این مسابقات چنگی به دل نمی‌زد.
این رقابت‌ها حتی در زمان ریاست بهزاد کتیرایی با آن هزینه‌های هنگفت و مشکلاتی مانند داستان کت و شلوار داوران، جام‌های قهرمانی گران قیمتی که از استان اصفهان آمد و تعیین پاداش نقدی برای قهرمانان که بعد‌ها سر دادن همان شندر غاز پاداش نقدی دلاری، فدراسیون وقت دچار درد سر شده بود، برگزار شد، اما دریغ از خروجی فنی مثبت برای کاراته ایران. اکثر فینالیست‌ها ایرانی بودند و برای اینکه میهمانان خارجی دست خالی باز نگردند به نوعی سیاست تقسیم مدال بین مهمانان هم اجرا شد تا حرف و حدیثی پیش نیاید.
الان چند سالی است که این رقابت‌ها با همان نام و با حضور تیم‌هایی مانند جمهوری آذربایجان، ترکیه، فرانسه، مقدونیه، روسیه، مالزی، قزاقستان، ایران و چند کشور دیگر به میزبانی ارومیه برگزار میشود. رقابت‌هایی که میدانی برای ایجاد صحنه‌های احساسی مانند لحظه خداحافظی مازیار الهامی و سعید فرخی شد.
طبعا زمانی که تیم‌هایی از سراسر دنیا در یک مسابقه حضور پیدا می‌کنند، می‌توان نام آن رویداد را رقابت بین‌المللی گذاشت اما این میدان به اصطلاح بین‌المللی چه سودی برای کاراته ایران دارد؟ بار فنی آن چیست؟
چند کاراته کای خارجی درجه یک در جام وحدت و دوستی حضور داشتند؟ چرا باید تمام ملی‌پوشان کشورمان در این رقابت‌ها شرکت کنند؟ اصلا خروجی این مسابقات برای کاراته ایران چیست؟
در اینکه کاراته ایران از وجود مهره‌های قدرتمندی در ترکیب خود سود می‌برد شکی نیست، اما وقتی کومیته تیمی مردان کشورمان بدون حتی یک شکست و به راحتی قهرمان این رقابت‌ها میشود باید در خصوص سطح فنی این رقابت‌ها بیشتر فکر کرد.
بهتر است در روز‌هایی که کاراته زیر سایه المپیکی شدن بیش از هر زمان دیگری مورد توجه قرار دارد، مسابقاتی با حضور بهترین‌های دنیا در کشورمان برگزار شود، نه رقابت‌هایی که ستارگان آن ملی‌پوشان ایرانی هستند و حتی کشور‌هایی همچون جمهوری آذربایجان و ترکیه که می‌توانند با اتوبوس خود را به ارومیه برسانند از آوردن چهره‌های قدرتمند جهانی کاراته خود به این تورنمنت خودداری می‌کنند.
دوستداران این رشته جذاب و حالا المپیکی شده کشورمان امید دارند تا با روی کار آمدن محمد صادق فرجی در راس فدراسیون، کاراته ایران چراغ یک میزبانی بزرگ بین‌المللی را روشن کند و دیگر دلخوش به برگزاری مسابقاتی نباشد که بار فنی زیادی برای ما ندارد و فاتحین سکو‌های آن اکثرا ایرانی هستند.
شاید مسئولان فدراسیون کاراته از میزبانی جام وحدت و دوستی و نتایج خوبی که در این رقابت‌ها کسب کردند راضی باشند اما شرایط بهتر خواهد شد اگر بجای احساسات از منطق بهره بگیریم و بجای پر کردن رزومه به فکر آماده سازی تیمی قدرتمند برای المپیک ۲۰۲۰ باشیم.
اگر چه برگزاری این رقابت‌ها بار مالی بر دوش فدراسیون نشین‌ها ندارد، ولی باید گفت چند برابر آن هم بار فنی برای کاراته ما ندارد فقط محفلی است برای دیدار ملی پوشان، مربیان، داوران و دوستان در قالب یک تورنمنت بین‌المللی تقریبا داخلی.
انتهای پیام/
