رفتار متفاوت منصوریان با رحمتی

 مطمئنا دلایل مختلفی وجود دارد که استقلال را از یک تیم معمولی در نیم‌فصل اول لیگ تبدیل کرد به یک تیم قدرتمند در نیم‌فصل دوم تا به امروز.

دلایلی مثل حکم فیفا و جلوگیری از نقل و انتقالات و اجبار برای استفاده از امثال نورافکن‌ها و اسماعیلی‌ها و حسینی‌های جوان و البته هماهنگ‌تر شدن استقلالی که تغییر زیاد داشت و امروز به هماهنگی نزدیک شده است.

هر چه بود روند حرکات و تصمیم‌ها درست بوده که امروز استقلال در آستانه رسیدن به جمع هشت تیم برتر آسیاست. با این حال برخی اتفاق‌ها از منظر تقارن زمانی قابل بحث هستند. یکی از آن تقارن زمانی‌ها؛ برخورد منصوریان با رحمتی ستاره این تیم بود.

اولین بازی که استقلال خوب بازی کرد، نتیجه خوبی گرفت و از آن مهم‌تر اینکه هوادارانش از جنس بازی راضی بودند، دیدار استقلال با سپاهان بود در دور رفت یعنی آخرین بازی نیم فصل. در آن دیدار منصوریان رحمتی را از ترکیب تیم بیرون گذاشت و با حسینی جوان به میدان رفت.

در آن دیدار استقلال به یکباره شروع کرد به زیبا بازی کردن انگار تا دیروزش پای بازیکنان در عقب زمین با زنجیر بسته شده بود و آنها نفوذ نمی‌کردند، انگار مانعی نامرئی در این زمینه وجود داشته است.

منصوریان برخلاف امیر قلعه‌نویی و کی روش، رحمتی را حذف نکرد. او ماند و رحمتی را متقاعد کرد که بماند اما نه با اصول خود این بازیکن بلکه با اصول استقلال و منصوریان. در نیم‌فصل هم سرمربی استقلال برخی بازیکنان که هم از نظر فنی به کار استقلال نیامده بودند و هم با مشورت رحمتی جذب شده بودند را کنار گذاشت تا رحمتی را در جایگاه یک گلر ستاره قرار دهد. از آن روز به بعد استقلال متحدتر و روان‌تر فوتبال بازی کرد و نایب قهرمان لیگ برتر هم شد و رحمتی هم در این مسیر خوب کمک کرد. هر چند رحمتی طی بازی‌های اخیر گل‌های زیادی خورده و در دیدار با پرسپولیس هم با یک اشتباه در مقابل سید جلال می‌رفت تا همه اندوخته استقلال را در آن دیدار بر باد دهد اما منصفانه باید گفت او امروز بهتر از ۷ ماه قبل است و اگر این همه محرومیت خودش را هم تصحیح کند، همچنان یک سوپر استار محسوب می‌شود.