بازیکن بدون جانشین استقلال و اشتباه مهلک منصوریان

4-2-3-1 منصوریان به گونه‌ای طراحی شده که کاوه رضایی به عنوان مهاجم هدف در ترکیب استقلال قرار می‌گیرد. وظیفه‌ی اصلی او گلزنی نیست. نقش او باید با توجه به بازی مستقیم تیم منصوریان و تاکید وی بر انتقال ضربتی و سریع توپ فهمیده شود.

یکی از شگردهای این تیم انتقال سریع توپ از دفاع به حمله است. در این روش توپ برای تک‌مهاجم - کاوه رضایی- ارسال می‌شود. تک‌مهاجم سه نقش دارد: 

1. توپ را با یک ضربه به عقب یا کناره‌ها بیندازد. در این صورت فرشید اسماعیلی، بهنام برزای و فرشید اسماعیلی خود را به رضایی نزدیک می‌کنند تا توپی که وی معمولاً با سر برای آنها کاشته را تصاحب کنند. استقلال با این روش سه گل به پرسولیس زد.

2. توپ را نگه دارد و حفظ کند تا وینگرها و هافبک‌هایی چون اسماعیلی و ابراهیمی اضافه شوند. چنین نقشی را مهاجمانی چون دیدیه دروگبا در چلسی، دیه‌گو میلیتو و زلاتان ایبراهیموویچ در اینترِ مورینیو به خوبی ایفا می‌کردند.

3. با قدرت بدنی و تکنیک بالا توپ را به سمت دروازه حمل کند و ضد حمله‌ی ضربتی به سرانجام برساند. گل سوم استقلال به پرسپولیس به این صورت به ثمر رسید.

تیم منصوریان تیمی تدافعی و متکی به ضدحملات است و در پازل تاکتیکی وی کاوه رضایی نقش بسزایی دارد. مشخص نیست استقلال بتواند او را حفظ کند. آنها با زهیوی به توافقاتی رسیده‌اند و این شاید به معنی رفتن رضایی باشد. بدون شک استقلال با رفتن رضایی تیمی بدون سر خواهد بود و یکی از ستون‌های تاکتیکی خود را از دست خواهد داد.

ایلنا