به گزارش
خبرداغ به نقل از ایران
ورزشی: معلوم نیست تراکتوری‌ها نگران چه چیزی هستند که اینطور در روزهای
اخیر اخبار برکناری بسیار محتمل امیر قلعه‌نویی از پست سرمربیگری آنان دهان
به دهان می‌چرخد و طبق شایعات مربوطه برای این مهم حتی تا پایان فصل نیز
صبر نخواهند کرد. سرخ‌های تبریزی با هدایت ژنرال به فینال جام حذفی
رسیده‌اند و اوایل اردیبهشت‌ماه در این مرحله در خرمشهر روبه‌روی نفت تهران
قرار می‌گیرند و جمعه گذشته با پیروزی یک بر صفر در زمین تیم آماده پدیده
که هر پنج بازی آخر خود را برده بود، به رده دوم جدول لیگ برتر فوتبال کشور
بازگشتند و صرفنظر از آن چه در دیدار شب گذشته استقلال با صبای قم در
ورزشگاه آزادی تهران به وقوع پیوست، بخت‌های یاران کیانی و ایرانپوریان
برای کسب عنوان نایب قهرمانی اگر بیشتر از استقلال نباشد، کمتر هم نیست،
بخصوص که دو تیم به زودی دیداری رودررو هم خواهند داشت و مکان انجام آن
جایی نیست به جز تبریز و ورزشگاه یادگار امام (ره) که امیر قلعه‌نویی طی یک
سال اخیر در اهمیت و تاثیرگذاری آن بر نحوه حضور و نتایج حاصله
تراکتورسازی کم سخن نگفته است.
وقتی ژنرال بازگشت
وقتی
ژنرال اواسط فصل پیش به طور ضربتی و اضطراری از نو و برای دومین بار در
عمرش سکان هدایت قرمزهای تبریزی را در دست گرفت و جانشین تونی اولیویرا شد،
حداکثر توقع از وی این بود که یک تیم به هم ریخته و دچار تضادهای درونی را
احیا و صاحب ثبات قدم و رتبه‌ای قابل قبول در جدول رده‌بندی لیگ برتر کند.
ژنرال در عمل از این خواسته‌ها و دستاوردها بسیار فراتر رفت و به تراکتور
در هفته‌های پایانی لیگ چنان قدرتی بخشید که کمتر تیمی در آن روزها از
مسابقه دادن با این تیم استقبال می‌کرد.
موکول به این فصل
اما
برای کسب عنوان در آن فصل بسیار دیر شده بود و تراکتوری‌ها چنان از رقبا
عقب افتاده بودند که دیگر نمی‌شد افتخار ماندگار و جامی قابل لمس را نصیب
آنان ساخت. قرار این مهم و تمهیدات مربوط به آن به فصل جاری که اینک آن نیز
در آستانه پایان قرار دارد، موکول شد و اوضاع اصلا بد نبوده است. درست است
که قرمزهای تبریز در نیم فصل دوم کلا نزول کردند، ولی در نیم فصل اول و
حتی هفته‌های آغازین نیم فصل دوم در یک قدمی صدر جدول قرار داشتند و از
شانسی واقعی و جدی برای قهرمانی برخوردار بودند اما برای نزول آنها در 10
تا 12 هفته اخیر هم دلایلی وجود دارد و مصدومیت‌های مکرر و نزول ادینیو،
مسائلی که برای مهدی کیانی روی داد، مغضوب شدن کوتاه مدت فرزاد حاتمی،
آسیب‌دیدگی‌های گاه و بیگاه محمد ایرانپوریان و البته حاشیه‌های به وجود
آمده در ارتباط با محسن بنگر رنگ و نمای تراکتور را زدود و زمانی که این
تیم تصور کرد با جذب دو جوان مستعد پرسپولیس (امید عالیشاه و احمد
نوراللهی) دست به کار بزرگی زده و در نیم فصل دوم یورش موثرتری خواهد داشت،
مسائل مرتبط با ملغی شدن کل خریدهای نیم فصل‌شان به دلیل قصورهای مدیران
پیشین باشگاه در پرداخت بدهی‌های خارجی روی داد که نوعی فرمان ایست و شوک
روحی به تبریزی‌ها بود و البته امکان ندارد که تراکتور (و هر تیم دیگری)
جاسم کرار را داشته باشد و با او به نوعی از بحران‌ها برخورد نکند.
قیاس بی‌دلیل با پرسپولیس
در
هفته‌هایی پر تعداد از نیم فصل دوم تراکتور به سبب سلسله وقایع فوق بین 4
تا 8 بازیکن خود را در اختیار نداشت و در چنین شرایطی کسب نتایجی که
دیده‌ایم اگر موفقیت قابل ذکری نبوده باشد، قطعا ناکامی هم نبوده است. اگر
هم فاصله زیاد تراکتوری‌ها با پرسپولیس در جدول رده‌بندی عمده و روی آن
مانور داده شود باید پرسید کدامیک از سایر تیم‌های دیگر لیگ فاصله‌ای کمتر
با تیم آماده و هماهنگ برانکو ایوانکوویچ دارند.
