‎«دژاوو»؛ عملیات مخفیانه‌ای که شکست خورد / آیا بن سلمان راه ملک سعود را می‌رود؟ / برکناری نزدیک است؟

بروس‎ ‎ریدل در ‎بروکینگز نوشت: پنجاه‎ ‎سال‎ ‎پیش‎ ‎برای‎ ‎نخستین‎ ‎و‎ ‎آخرین‎ ‎بار، ‎ ‎خاندان‎ ‎سعودی‎ ‎یک‎ ‎پادشاه‎ ‎را‎ ‎از‎ ‎تخت‎ ‎سلطنت‎ ‎به‎ ‎زیر‎ ‎کشید‎ ‎و‎ ‎کس‎ ‎دیگری‎ ‎را‎ ‎جایگزین‎ ‎او‎ ‎کرد. ‎دلیل‎ ‎اصلی‎ ‎ساقط‎ ‎شدن‎ ‎این‎ ‎پادشاه‎ ‎سعودی، ‎ ‎افشای‎ ‎تلاش‎ ‎نیروهای‎ ‎امنیتی‎ ‎سعودی‎ ‎برای‎ ‎ترور‎ ‎جمال‎ ‎عبدالناصر، رییس جمهوری‎ ‎مصر‎ ‎و‎ ‎حمایت‎ ‎از‎ ‎کودتای‎ ‎نظامی‎ ‎در‎ ‎سوریه‎ ‎به‎ ‎نفع‎ ‎ریاض‎ ‎بود. ‎وقتی‎ ‎ناصر‎ ‎توطئه‎ ‎سعودیها‎ ‎را‎ ‎برای‎ ‎افکار‎ ‎عمومی‎ ‎فاش‎ ‎کرد،‎ ‎خاندان‎ ‎سعودی‎ ‎با‎ ‎حمایت‎ ‎روحانیون‎ ‎وهابی، در‎ ‎اقدامی‎ ‎فوری‎ ‎قدرت‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎ولیعهد‎ ‎فیصل‎ ‎انتقال‎ ‎داد. ‎این‎ ‎اتفاق‎ ‎برای‎ ‎واشنگتن‎ ‎در‎ ‎آن‎ ‎زمان‎ ‎یک‎ ‎شکست‎ ‎بزرگ‎ ‎تلقی‎ ‎می شد. ‎

به گزارش خبرداغ به نقلذ از  «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: عوامل‎ ‎متعددی‎ ‎در‎ ‎شرایط‎ ‎فعلی‎ ‎وجود‎ ‎دارند‎ ‎که‎ ‎قابل‎ ‎مقایسه‎ ‎با‎ ‎آن‎ ‎زمان‎ ‎است. ‎حتی‎ ‎پیش‎ ‎از‎ ‎افشاگری‎ ‎ناصر‎ ‎علیه‎ ‎شاه‎ ‎سعود، ‎ ‎به‎ ‎علت‎ ‎اشتهار‎ ‎به‎ ‎فساد‎ ‎و‎ ‎بی لیاقتی، ‎ ‎او‎ ‎فردی‎ ‎نامناسب‎ ‎برای‎ ‎سلطنت‎ ‎قلمداد‎ ‎می شد‎. ‎به‎ ‎ولیعهد، ‎ ‎محمد‎ ‎بن‎ ‎سلمان‎ ‎نیز‎ ‎در‎ ‎حال‎ ‎حاضر‎ ‎از‎ ‎طرف‎ ‎منتقدانش‎ ‎همینگونه‎ ‎نگاه‎ ‎می شود. ‎سعود‎ ‎مغز‎ ‎متفکر‎ ‎یک‎ ‎عملیات‎ ‎خرابکاری‎ ‎افتضاح‎ ‎آمیز‎ ‎بود‎ ‎و‎ ‎محمد‎ ‎بن‎ ‎سلمان‎ ‎نیز‎ ‎طراح‎ ‎نقشه‎ ‎قتل‎ ‎وحشیانه‎ ‎جمال‎ ‎خاشقجی‎ ‎در‎ ‎استانبول‎ ‎محسوب‎ ‎می شود. ‎سال‎ ‎‏۱۹۵۸‏‎ ‎مقطعی‎ ‎تاریخی‎ ‎و‎ ‎تاثیرگذار‎ ‎در‎ ‎سرنوشت‎ ‎خاندان‎ ‎سعود‎ ‎بود. ‎فیصل‎ ‎به‎ ‎درستی‎ ‎ناجی‎ ‎این‎ ‎پادشاهی‎ ‎شناخته‎ ‎می شود‎. ‎اکنون‎ ‎اوضاع‎ ‎به‎ ‎کلی‎ ‎تغییر‎ ‎کرده‎ ‎اما‎ ‎برای‎ ‎پیش بینی‎ ‎آینده‎ ‎آل‎ ‎سعود، ‎ ‎مطالعه‎ ‎وقایع‎ ‎سال‎ ‎‏۱۹۵۸‏‎ ‎مفید‎ ‎است‎. ‎

رهبران‎ ‎سیاسی‎ ‎هرگاه‎ ‎خواستار‎ ‎راه حلی‎ ‎فوری‎ ‎و‎ ‎ارزان‎ ‎برای‎ ‎یک‎ ‎چالش‎ ‎سیاسی‎ ‎خارج‎ ‎از‎ ‎مرزهای‎ ‎خود‎ ‎باشند، ‎ ‎دست‎ ‎به‎ ‎دامان‎ ‎نهادهای‎ ‎جاسوسی‎ ‎و‎ ‎امنیتی‎ ‎خود‎ ‎می شوند‎. ‎طی‎ ‎تجربه‎ ‎سی ساله‎ ‎ام‎ ‎از‎ ‎همکاری‎ ‎با‎ ‎چهار‎ ‎رییس جمهور‎ ‎در‎ ‎کاخ‎ ‎سفید‎ ‎بارها‎ ‎شاهد‎ ‎اینگونه‎ ‎عملیات های‎ ‎مخفی‎ ‎بوده ام. ‎در‎ ‎سال‎ ‎‏۱۹۵۳‏‎ ‎رییس جمهور‎ ‎آمریکا، ‎ ‎آیزنهاور‎ ‎به‎ ‎سازمان‎ ‎سیا‎ ‎مأموریت‎ ‎داد‎ ‎که‎ ‎دولت‎ ‎ملی‎ ‎ایران‎ ‎را‎ ‎با‎ ‎کودتا‎ ‎ساقط‎ ‎کند. ‎کرمیت‎ ‎روزولت،‎ ‎جاسوس‎ ‎کارکشته‎ ‎سیا‎ ‎با‎ ‎طراحی‎ ‎عملیات‎ ‎آژاکس‎ ‎و‎ ‎استفاده‎ ‎از‎ ‎ناسیونالیست‎ ‎ها‎ ‎در‎ ‎ارتش‎ ‎ایران، ‎ ‎توانست‎ ‎شاه‎ ‎را‎ ‎دوباره‎ ‎به‎ ‎قدرت‎ ‎بازگرداند‎. ‎این‎ ‎کودتا‎ ‎موجب‎ ‎تقویت‎ ‎جایگاه‎ ‎رییس‎ ‎سیا‎ ‎نزد‎ ‎رییس جمهور‎ ‎و‎ ‎ارتقا‎ ‎و‎ ‎شهرت‎ ‎روزولت‎ ‎شد‎.

پنج‎ ‎سال‎ ‎بعد‎ ‎نزدیکترین‎ ‎متحد‎ ‎آمریکا‎ ‎در‎ ‎خاورمیانه، ‎ ‎یعنی‎ ‎عربستان‎ ‎سعودی‎ ‎نیز‎ ‎تلاش‎ ‎کرد‎ ‎با‎ ‎تقلید‎ ‎از‎ ‎عملیات‎ ‎فوق، ‎ ‎ناسیونالیست‎ ‎ها‎ ‎و‎ ‎انقلابیون‎ ‎مخالف‎ ‎خود‎ ‎در‎ ‎جهان‎ ‎عرب‎ ‎را‎ ‎با‎ ‎ترتیب‎ ‎دادن‎ ‎کودتایی‎ ‎در‎ ‎ارتش‎ ‎سوریه‎ ‎حذف‎ ‎کند. ‎این‎ ‎کودتا‎ ‎نقشه‎ ‎پادشاه‎ ‎عربستان‎ ‎به‎ ‎نام‎ ‎سعود‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎پس‎ ‎از‎ ‎مرگ‎ ‎پدرش‎ ‎عبدالعزیز، ‎ ‎بنیانگذار‎ ‎پادشاهی‎ ‎سعودی‎ ‎در‎ ‎سال‎ ‎‏۱۹۵۳‏‎ ‎به‎ ‎تخت‎ ‎نشسته‎ ‎بود. ‎سعود‎ ‎برگزیده‎ ‎رییس جمهور‎ ‎آمریکا، ‎ ‎آیزنهاور‎ ‎نیز‎ ‎به‎ ‎عنوان‎ ‎الگوی‎ ‎مقابله‎ ‎با‎ ‎رویکرد‎ ‎جمال‎ ‎عبدالناصر، ‎ ‎رییس جمهور‎ ‎مصر‎ ‎بود. ‎او‎ ‎ماموریت‎ ‎داشت‎ ‎در‎ ‎دوران‎ ‎جنگ‎ ‎سرد، ‎ ‎کشورهای‎ ‎عرب‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎اردوی‎ ‎آمریکا‎ ‎بکشاند. ‎سعودی ها‎ ‎آمریکا‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎جریان‎ ‎نقشه‎ ‎کودتا‎ ‎در‎ ‎ارتش‎ ‎سوریه‎ ‎قرار‎ ‎داده‎ ‎بودند‎. ‎

متاسفانه‎ ‎مصر‎ ‎و‎ ‎سوریه‎ ‎که‎ ‎آن‎ ‎زمان‎ ‎جمهوری‎ ‎متحد‎ ‎عربی‎ ‎را‎ ‎تشکیل‎ ‎داده‎ ‎بودند، ‎ ‎از‎ ‎نقشه‎ ‎ناشیانه‎ ‎این‎ ‎کودتا‎ ‎آگاه‎ ‎بودند‎ ‎و‎ ‎در‎ ‎پنجم‎ ‎مارس‎ ‎‏۱۹۵۸‏‎ ‎آن‎ ‎را‎ ‎برای‎ ‎افکار‎ ‎عمومی‎ ‎افشا‎ ‎کردند. ‎سعود‎ ‎قربانی‎ ‎نقشه‎ ‎خودش‎ ‎شد. ‎در‎ ‎‏۲۴‏‎ ‎مارس‎ ‎خاندان‎ ‎سعود‎ ‎در‎ ‎ریاض‎ ‎گردهم‎ ‎آمدند‎ ‎و‎ ‎اغلب‎ ‎اختیارات‎ ‎سعود‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎برادرش، ‎ ‎فیصل‎ ‎که‎ ‎ولیعهد‎ ‎بود‎ ‎منتقل‎ ‎کردند‎. ‎او‎ ‎هنوز‎ ‎مقام‎ ‎پادشاهی‎ ‎را‎ ‎داشت‎ ‎اما‎ ‎بدون‎ ‎اختیارات‎ ‎لازم‎ ‎برای‎ ‎حکمرانی‎. ‎

اول‎ ‎فوریه‎ ‎‏۱۹۵۸، ‎ ‎جمهوری‎ ‎متحد‎ ‎عربی‎ ‎توسط‎ ‎مصر‎ ‎و‎ ‎سوریه‎ ‎تشکیل‎ ‎شد. ‎این‎ ‎ایده‎ ‎جمال‎ ‎عبدالناصر‎ ‎نبود. ‎در‎ ‎واقع‎ ‎در‎ ‎ماه‎ ‎ژانویه‎ ‎که‎ ‎سوریها‎ ‎با‎ ‎این‎ ‎ایده‎ ‎به‎ ‎سراغ‎ ‎جمال‎ ‎عبدالناصر‎ ‎رفتند، ‎ ‎او‎ ‎به‎ ‎علت‎ ‎فاصله ای‎ ‎که‎ ‎اسراییل‎ ‎میان‎ ‎این‎ ‎دو‎ ‎کشور‎ ‎ایجاد‎ ‎کرده‎ ‎بود، ‎ ‎با‎ ‎آن‎ ‎مخالفت‎ ‎کرد. ‎او‎ ‎دریافت‎ ‎که‎ ‎جدایی‎ ‎فیزیکی‎ ‎مانع‎ ‎اتحاد‎ ‎واقعی‎ ‎میان‎ ‎دو‎ ‎کشور‎ ‎خواهد‎ ‎شد. ‎اما‎ ‎دولت‎ ‎ضعیف‎ ‎مستقر‎ ‎در‎ ‎دمشق‎ ‎که‎ ‎متشکل‎ ‎از‎ ‎ائتلاف‎ ‎چند‎ ‎حزب‎ ‎از‎ ‎جمله‎ ‎حزب‎ ‎بعث‎ ‎بود، ‎ ‎اصرار‎ ‎داشتند‎ ‎که‎ ‎بقای‎ ‎آنها‎ ‎تنها‎ ‎به‎ ‎اتحاد‎ ‎با‎ ‎ناصر‎ ‎بستگی‎ ‎دارد. ‎به‎ ‎طور‎ ‎خاص‎ ‎بعثی ها‎ ‎نگران‎ ‎وسعت‎ ‎یافتن‎ ‎حزب‎ ‎کمونیست‎ ‎و‎ ‎احتمال‎ ‎کودتای‎ ‎آنها‎ ‎بودند. ‎جالب‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎جمهوری‎ ‎متحد‎ ‎عربی‎ ‎به‎ ‎علت‎ ‎ترس‎ ‎از‎ ‎گسترش‎ ‎کمونیسم‎ ‎شکل‎ ‎گرفت‎ ‎در‎ ‎حالی‎ ‎که‎ ‎واشنگتن‎ ‎آن‎ ‎را‎ ‎بازوی‎ ‎جبهه‎ ‎کمونیسم‎ ‎جهانی‎ ‎میدانست. ‎ناصر‎ ‎شرط‎ ‎پذیرش‎ ‎این‎ ‎اتحاد‎ ‎را‎ ‎انحلال‎ ‎تمام‎ ‎احزاب‎ ‎سوریه‎ ‎از‎ ‎جمله‎ ‎حزب‎ ‎بعث‎ ‎و‎ ‎خروج‎ ‎نظامیان‎ ‎از‎ ‎صحنه‎ ‎سیاست‎ ‎اعلام‎ ‎کرد. ‎او‎ ‎می خواست‎ ‎با‎ ‎پارلمان‎ ‎و‎ ‎قانون‎ ‎اساسی‎ ‎جدید، ‎ ‎رییس جمهور‎ ‎شود. ‎پرچم‎ ‎جمهوری‎ ‎جدید‎ ‎همان‎ ‎پرچم‎ ‎مصر‎ ‎یعنی‎ ‎نماد‎ ‎ناسیونالیسم‎ ‎عرب‎ ‎با‎ ‎خطوط‎ ‎افقی‎ ‎سرخ، ‎ ‎سیاه‎ ‎و‎ ‎سفید‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎دو‎ ‎ستاره‎ ‎به‎ ‎نشانه‎ ‎مصر‎ ‎و‎ ‎سوریه‎ ‎روی‎ ‎آن‎ ‎نقش‎ ‎می بست. ‎سیاستمداران‎ ‎سوری‎ ‎که‎ ‎به‎ ‎قاهره‎ ‎رفته‎ ‎بودند، ‎ ‎چارهای‎ ‎جز‎ ‎پذیرفتن‎ ‎شروط‎ ‎ناصر‎ ‎نداشتند. ‎احتمالا‎ ‎ناصر‎ ‎بسیاری‎ ‎از‎ ‎آنها‎ ‎را‎ ‎برکنار‎ ‎می کرد، ‎ ‎اعضای‎ ‎حزب‎ ‎کمونیست‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎زندان‎ ‎می فرستاد‎ ‎و‎ ‎اکثر‎ ‎تصمیمگیری‎ ‎ها‎ ‎در‎ ‎سوریه‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎روسای‎ ‎مصری‎ ‎واگذار‎ ‎میکرد‎

اعلام‎ ‎خبر‎ ‎تاسیس‎ ‎این‎ ‎جمهوری‎ ‎موجب‎ ‎شد‎ ‎مردم‎ ‎مصر‎ ‎و‎ ‎سوریه‎ ‎با‎ ‎شعارهای‎ ‎حمایت‎ ‎از‎ ‎ناصر‎ ‎به‎ ‎خیابانها‎ ‎بریزند‎. ‎مردم‎ ‎در‎ ‎قاهره‎ ‎و‎ ‎اسکندریه‎ ‎به‎ ‎خیابان‎ ‎ریختند‎ ‎و‎ ‎رهبری‎ ‎جهان‎ ‎عرب‎ ‎توسط‎ ‎یک‎ ‎مصری‎ ‎را‎ ‎جشن‎ ‎گرفتند‎. در‎ ‎حلب، ‎ ‎دمشق‎ ‎و‎ ‎سایر‎ ‎شهرهای‎ ‎سوریه‎ ‎نیز‎ ‎جمعیتهای‎ ‎کثیری‎ ‎جشن‎ ‎گرفتند. ‎هزاران‎ ‎لبنانی‎ ‎نیز‎ ‎به‎ ‎سوریه‎ ‎رفتند‎ ‎تا‎ ‎به‎ ‎در‎ ‎این‎ ‎جشن‎ ‎شرکت‎ ‎کنند. ‎اما‎ ‎سایر‎ ‎نقاط‎ ‎خاورمیانه‎ ‎را‎ ‎ترس‎ ‎و‎ ‎وحشت‎ ‎فرا‎ ‎گرفت. ‎از‎ ‎همه‎ ‎بیشتر، ‎ ‎پادشاهان‎ ‎جهان‎ ‎عرب‎ ‎احساس‎ ‎خطر‎ ‎کردند. ‎یکی‎ ‎از‎ ‎آنها‎ ‎یعنی‎ ‎ملک‎ ‎فاروق، ‎ ‎پادشاه‎ ‎مصر‎ ‎قبلا‎ ‎توسط‎ ‎ناصر‎ ‎سرنگون‎ ‎شده‎ ‎بود. ‎نفر‎ ‎بعدی‎ ‎چه‎ ‎کسی‎ ‎بود؟ ‎ ‎چطور‎ ‎میتوانستند‎ ‎مانع‎ ‎گسترش‎ ‎انقلاب‎ ‎در‎ ‎سایر‎ ‎کشورهای‎ ‎عرب‎ ‎شوند؟ ‎ ‎آیا‎ ‎پادشاهی‎ ‎های‎ ‎عرب‎ ‎مانند‎ ‎دومینو‎ ‎یکی‎ ‎پس‎ ‎از‎ ‎دیگری‎ ‎سقوط‎ ‎می کردند؟

خاندان‎ ‎سلطنتی‎ ‎هاشمی‎ ‎در‎ ‎عراق‎ ‎و‎ ‎اردن، ‎ ‎نخستین‎ ‎کسانی‎ ‎بودند‎ ‎که‎ ‎واکنش‎ ‎نشان‎ ‎دادند‎. ‎در‎ ‎‏۱۴‏‎ ‎فوریه‎ ‎‏۱۹۵۸‏‎ ‎شاه‎ ‎فیصل‎ ‎دوم‎ ‎در‎ ‎عراق‎ ‎و‎ ‎شاه‎ ‎حسین‎ ‎در‎ ‎اردن، ‎ ‎اتحاد‎ ‎خودشان‎ ‎یعنی‎ ‎فدراسیون‎ ‎عرب‎ ‎را‎ ‎اعلام‎ ‎کردند‎ ‎که‎ ‎این‎ ‎دو‎ ‎کشور‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎کنفدراسیونی‎ ‎تحت‎ ‎رهبری‎ ‎فیصل‎ ‎تبدیل‎ ‎می کرد‎. ‎شاه‎ ‎حسین‎ ‎همچنان‎ ‎بر‎ ‎اردن‎ ‎حکمرانی‎ ‎می کرد‎ ‎اما‎ ‎نفر‎ ‎دوم‎ ‎پس‎ ‎از‎ ‎پسرعمویش‎ ‎در‎ ‎بغداد‎ ‎تلقی‎ ‎می شد. ‎قرار‎ ‎بود‎ ‎ادارات‎ ‎و‎ ‎ارتش‎ ‎دو‎ ‎کشور‎ ‎در‎ ‎نهایت‎ ‎با‎ ‎هم‎ ‎ادغام‎ ‎شوند‎ ‎اما‎ ‎زمان‎ ‎آن‎ ‎هنوز‎ ‎اعلام‎ ‎نشده‎ ‎بود‎. ‎جهان‎ ‎عرب‎ ‎به‎ ‎دو‎ ‎قسمت‎ ‎تشکیل‎ ‎شد‎ ‎که‎ ‎جمهوری‎ ‎متحد‎ ‎عربی‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎مقابل‎ ‎فدراسیون‎ ‎عربی‎ ‎قرار‎ ‎می داد‎. ‎

‎خاندان‎ ‎سعود‎ ‎نیز‎ ‎مانند‎ ‎خاندان‎ ‎هاشمی‎ ‎دچار‎ ‎وحشت‎ ‎شده‎ ‎بود. ‎پادشاه‎ ‎سعود‎ ‎نیز‎ ‎دلیل‎ ‎خوبی‎ ‎برای‎ ‎ترسیدن‎ ‎داشت‎. ‎کشورش‎ ‎به‎ ‎علت‎ ‎ولخرجی های‎ ‎او‎ ‎برای‎ ‎تفریحات‎ ‎و‎ ‎فسادش، ‎ ‎دچار‎ ‎ورشکستگی‎ ‎شده‎ ‎بود‎. ‎او‎ ‎قماربازی‎ ‎بدنام‎ ‎بود‎. ‎اغلب‎ ‎اعضای‎ ‎خاندان‎ ‎سعودی‎ ‎از‎ ‎او‎ ‎ناامید‎ ‎شده‎ ‎بودند‎ ‎و‎ ‎خواستار‎ ‎محدود‎ ‎کردن‎ ‎اختیارات‎ ‎او‎ ‎و‎ ‎حتی‎ ‎برکناری اش‎ ‎شدند‎. ‎در‎ ‎تاریخ‎ ‎پادشاهی‎ ‎سعودی‎ ‎از‎ ‎سال‎ ‎‏۱۷۴۴‏‎ ‎تا‎ ‎آن‎ ‎زمان‎ ‎چنین‎ ‎چیزی‎ ‎بی سابقه‎ ‎بود‎. ‎با‎ ‎انشقاق‎ ‎میان‎ ‎خاندان‎ ‎سعودی‎ ‎در‎ ‎قرن‎ ‎نوزدهم، ‎ ‎این‎ ‎کشور‎ ‎دچار‎ ‎هرجومرج‎ ‎و‎ ‎جنگ‎ ‎داخلی‎ ‎شده‎ ‎بود. ‎هیچکس‎ ‎خواستار‎ ‎چنین‎ ‎وضعی‎ ‎نبود‎ ‎اما‎ ‎فشار‎ ‎برای‎ ‎کاستن‎ ‎از‎ ‎قدرت‎ ‎سعود‎ ‎زیاد‎ ‎می شد. ‎

اما‎ ‎آیزنهاور‎ ‎و‎ ‎وزیر‎ ‎امور‎ ‎خارجه‎ ‎آمریکا، ‎ ‎فاستر‎ ‎دالس، ‎ ‎سعود‎ ‎را‎ ‎مرد‎ ‎خود‎ ‎می دانستند‎. آنها‎ ‎امید‎ ‎داشتند‎ ‎این‎ ‎چهره‎ ‎کاریزماتیک‎ ‎در‎ ‎جهان‎ ‎عرب‎ ‎مانع‎ ‎پیشروی‎ ‎جبهه‎ ‎ناسیونالیسم‎ ‎عربی‎ ‎به‎ ‎رهبری‎ ‎ناصر‎ ‎شود. ‎عربستان‎ ‎سعودی‎ ‎قدیمی ترین‎ ‎متحد‎ ‎آمریکا‎ ‎در‎ ‎خاورمیانه‎ ‎بود‎ ‎و‎ ‎شرکتهای‎ ‎آمریکایی‎ ‎بر‎ ‎صنعت‎ ‎نفت‎ ‎این‎ ‎کشور‎ ‎تسلط‎ ‎داشتند. ‎به‎ ‎علاوه‎ ‎از‎ ‎جنگ‎ ‎جهانی‎ ‎دوم، ‎ ‎نیروی‎ ‎هوایی‎ ‎آمریکا‎ ‎یک‎ ‎پایگاه‎ ‎در‎ ‎ظهران‎ ‎عربستان‎ ‎داشت. ‎آنها‎ ‎تلاش‎ ‎داشتند‎ ‎از‎ ‎نفوذ‎ ‎معنوی‎ ‎پادشاه‎ ‎عربستان‎ ‎در‎ ‎جهان‎ ‎عرب‎ ‎به‎ ‎عنوان‎ ‎متولی‎ ‎دو‎ ‎شهر‎ ‎مقدس‎ ‎مسلمانان‎ ‎استفاده‎ ‎کنند. ‎

اما‎ ‎در‎ ‎آن‎ ‎زمان‎ ‎میان‎ ‎عربستان‎ ‎و‎ ‎بریتانیا‎ ‎به‎ ‎علت‎ ‎اختلافات‎ ‎مرزی‎ ‎با‎ ‎وابستگان‎ ‎این‎ ‎کشور‎ ‎در‎ ‎اطراف‎ ‎خلیج‎ ‎فارس‎ ‎مانند‎ ‎امارات‎ ‎متحده‎ ‎عربی، ‎ ‎روابط‎ ‎خوبی‎ ‎برقرار‎ ‎نبود. ‎همچنین‎ ‎سعودیها‎ ‎دشمن‎ ‎دیرین‎ ‎خاندان‎ ‎هاشمی‎ ‎بودند‎ ‎که‎ ‎بریتانیا‎ ‎آنها‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎عراق‎ ‎و‎ ‎اردن‎ ‎سرکار‎ ‎آورده‎ ‎بود. ‎آمریکایی ها‎ ‎فکر‎ ‎می کردند‎ ‎نسبت‎ ‎به‎ ‎هاشمی ها‎ ‎که‎ ‎عروسک های‎ ‎بریتانیا‎ ‎قلمداد‎ ‎می شدند، ‎ ‎سعودیها‎ ‎متحد‎ ‎بهتری‎ ‎برایشان‎ ‎هستند‎ ‎و‎ ‎احتمال‎ ‎به‎ ‎دست‎ ‎گرفتن‎ ‎رهبری‎ ‎جهان‎ ‎عرب‎ ‎توسط‎ ‎آنان‎ ‎بیشتر‎ ‎است. ‎همچنین‎ ‎در‎ ‎جریان‎ ‎بحران‎ ‎کانال‎ ‎سوئز‎ ‎در‎ ‎سال‎ ‎‏۱۹۵۶‏‎ ‎و‎ ‎قطع‎ ‎صادرات‎ ‎نفت، ‎ ‎عربستان‎ ‎روابط‎ ‎خود‎ ‎با‎ ‎بریتانیا‎ ‎را‎ ‎قطع‎ ‎کرده‎ ‎بود. ‎

سعود‎ ‎در‎ ‎اوایل‎ ‎‏۱۹۵۷‏‎ ‎به‎ ‎عنوان‎ ‎نخستین‎ ‎پادشاه‎ ‎سعودی‎ ‎از‎ ‎واشنگتن‎ ‎دیدار‎ ‎کرد. ‎آیزنهاور‎ ‎در‎ ‎فرودگاه‎ ‎شخصا‎ ‎به‎ ‎استقبال‎ ‎او‎ ‎رفت‎ ‎که‎ ‎نشانه‎ ‎اهمیت‎ ‎این‎ ‎اتحاد‎ ‎برای‎ ‎آمریکا‎ ‎بود. ‎تعداد‎ ‎همراهان‎ ‎سعود‎ ‎آنقدر‎ ‎زیاد‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎اطراف‎ ‎کاخ‎ ‎محل‎ ‎اقامت‎ ‎آنها‎ ‎خیمه هایی‎ ‎برپا‎ ‎شد. ‎این‎ ‎سفر‎ ‎سه‎ ‎روزه‎ ‎تا‎ ‎نه‎ ‎روز‎ ‎تمدید‎ ‎شد. ‎سعود‎ ‎با‎ ‎آیزنهاور، ‎ ‎نیکسون‎ ‎معاون‎ ‎اول‎ ‎او‎ ‎و‎ ‎اعضای‎ ‎کابینه‎ ‎دیدار‎ ‎کرد. ‎چندین‎ ‎ضیافت‎ ‎شام‎ ‎و‎ ‎ناهار‎ ‎رسمی‎ ‎و‎ ‎مجلل‎ ‎برگزار‎ ‎شد. ‎برنامه‎ ‎آمریکا‎ ‎این‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎سعود‎ ‎را‎ ‎هم وزن‎ ‎و‎ ‎رهبری‎ ‎مقابل‎ ‎ناصر‎ ‎نشان‎ ‎دهد؛ ‎ ‎طرحی‎ ‎که‎ ‎بعدها‎ ‎معلوم‎ ‎شد‎ ‎یک‎ ‎اشتباه‎ ‎محاسباتی‎ ‎بوده‎ ‎است. ‎در‎ ‎تمام‎ ‎آن‎ ‎سال‎ ‎آمریکا‎ ‎تلاش‎ ‎کرد‎ ‎که‎ ‎سعود‎ ‎را‎ ‎رهبر‎ ‎واقعی‎ ‎جهان‎ ‎عرب‎ ‎و‎ ‎اسلام‎ ‎نمایش‎ ‎دهد‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎کنار‎ ‎آمریکا‎ ‎و‎ ‎مقابل‎ ‎کمونیسم‎ ‎می ایستد‎.

در‎ ‎سال‎ ‎‏۱۹۵۸‏‎ ‎عربستان، ‎ ‎واشنگتن‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎جریان‎ ‎کودتای‎ ‎قریب الوقوع‎ ‎در‎ ‎سوریه‎ ‎گذاشت. ‎آمریکا‎ ‎واکنش‎ ‎دلگرم‎ ‎کننده‎ ‎ای‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎اقدام‎ ‎نشان‎ ‎داد. ‎اما‎ ‎سفارت‎ ‎آمریکا‎ ‎در‎ ‎دمشق، ‎ ‎احتمال‎ ‎موفقیت‎ ‎این‎ ‎نقشه‎ ‎را‎ ‎مورد‎ ‎تردید‎ ‎دانست. ‎سفیر‎ ‎آمریکا‎ ‎در‎ ‎دمشق‎ ‎اظهار‎ ‎نگرانی‎ ‎کرد‎ ‎که‎ ‎این‎ ‎اقدام‎ ‎باعث‎ ‎بی اعتباری‎ ‎خاندان‎ ‎سعودی‎ ‎شود. ‎آیزنهاور‎ ‎در‎ ‎خاطرات‎ ‎خود‎ ‎نوشته‎ ‎که‎ ‎سیا‎ ‎به‎ ‎او‎ ‎هشدار‎ ‎داده‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎احتمالا‎ ‎نقشه‎ ‎سعودی‏ ها‎ ‎لو‎ ‎رفته‎ ‎و‎ ‎آنها‎ ‎خود‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎دام‎ ‎خواهند‎ ‎انداخت. ‎اما‎ ‎دیگر‎ ‎دیر‎ ‎شده‎ ‎بود. ‎پنجم‎ ‎مارس‎ ‎ناصر‎ ‎در‎ ‎سوریه‎ ‎خبر‎ ‎نقشه‎ ‎سعودی ها‎ ‎برای‎ ‎ترور‎ ‎او‎ ‎و‎ ‎کودتا‎ ‎را‎ ‎اعلام‎ ‎کرد. ‎عبدالحمید‎ ‎السراج، ‎ ‎رییس‎ ‎اطلاعات‎ ‎سوریه‎ ‎اعتراف‎ ‎کرد‎ ‎که‎ ‎سعودیها‎ ‎دو‎ ‎میلیون‎ ‎پوند‎ ‎به‎ ‎او‎ ‎دادند‎ ‎تا‎ ‎در‎ ‎هواپیمای‎ ‎ناصر‎ ‎بمب‎ ‎گذاری‎ ‎کند. ‎مصری ها‎ ‎تصاویر‎ ‎چک های‎ ‎صادره‎ ‎از‎ ‎سوی‎ ‎سعودی ها‎ ‎را‎ ‎منتشر‎ ‎کردند. ‎ناصر‎ ‎خاندان‎ ‎سعود‎ ‎را‎ ‎دشمن‎ ‎خلق‎ ‎عرب‎ ‎و‎ ‎بازیچه‎ ‎غرب‎ ‎دانست‎.

متعاقب‎ ‎این‎ ‎حوادث، ‎ ‎وزیر‎ ‎امورخارجه‎ ‎آمریکا‎ ‎در‎ ‎گزارشی‎ ‎به‎ ‎شورای‎ ‎امنیت‎ ‎ملی‎ ‎این‎ ‎کشور‎ ‎نوشت‎ ‎که‎ ‎ناصر‎ ‎نبردی‎ ‎تمام‎ ‎عیار‎ ‎علیه‎ ‎عناصر‎ ‎غرب‎ ‎در‎ ‎خاورمیانه‎ ‎به‎ ‎راه‎ ‎انداخته‎ ‎و‎ ‎موقعیت‎ ‎پادشاه‎ ‎عربستان‎ ‎بسیار‎ ‎متزلزل‎ ‎شده‎ ‎است. ‎او‎ ‎به‎ ‎آیزنهاور‎ ‎گزارش‎ ‎داد‎ ‎که‎ ‎اوضاع‎ ‎به‎ ‎قدری‎ ‎خراب‎ ‎شده‎ ‎که‎ ‎ممکن‎ ‎است‎ ‎به‎ ‎زودی‎ ‎شوروی‎ ‎تمام‎ ‎پایتخت های‎ ‎عربی‎ ‎را‎ ‎با‎ ‎ساقط‎ ‎کردن‎ ‎حکومت‎ ‎های‎ ‎سلطنتی‎ ‎تصاحب‎ ‎کند‎.

آیزنهاور‎ ‎در‎ ‎پیامی‎ ‎برای‎ ‎ریاض‎ ‎اعلام‎ ‎کرد‎ ‎در‎ ‎صورت‎ ‎حمله‎ ‎جمهوری‎ ‎متحد‎ ‎عربی، ‎ ‎در‎ ‎کنار‎ ‎عربستان‎ ‎خواهد‎ ‎ایستاد. ‎سعودی ها‎ ‎که‎ ‎دچار‎ ‎وحشت‎ ‎شده‎ ‎بودند، ‎ ‎نشستی‎ ‎در‎ ‎ریاض‎ ‎برگزار‎ ‎کردند‎ ‎و‎ ‎تمام‎ ‎اختیارات‎ ‎پادشاه‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎برادرش، ‎ ‎ولیعهد‎ ‎تفویض‎ ‎کردند. ‎سعود‎ ‎همچنان‎ ‎شاه‎ ‎بود‎ ‎اما‎ ‎تمام‎ ‎اختیارات‎ ‎به‎ ‎فیصل‎ ‎واگذار‎ ‎شد. ‎رادیو‎ ‎مکه‎ ‎خبر‎ ‎سفر‎ ‎سعود‎ ‎به‎ ‎سوییس‎ ‎را‎ ‎اعلام‎ ‎کرد‎. ‎آمریکایی ها‎ ‎نگران‎ ‎خروج‎ ‎سعود‎ ‎و‎ ‎پایبندی‎ ‎فیصل‎ ‎به‎ ‎تقابل‎ ‎با‎ ‎ناصر‎ ‎بودند‎ . ‎وزیر‎ ‎امور‎ ‎خارجه‎ ‎در‎ ‎گزارشی‎ ‎عنوان‎ ‎کرد‎ ‎که‎ ‎فیصل‎ ‎ممکن‎ ‎است‎ ‎با‎ ‎سوریه‎ ‎و‎ ‎مصر‎ ‎ارتباط‎ ‎برقرار‎ ‎کند‎ ‎اما‎ ‎او‎ ‎را‎ ‎چهره ای‎ ‎هوادار‎ ‎آمریکا‎ ‎و‎ ‎مخالف‎ ‎با‎ ‎کمونیسم‎ ‎دانست. ‎نیکسون‎ ‎نیز‎ ‎فیصل‎ ‎را‎ ‎باهوش‎ ‎و‎ ‎هوادار‎ ‎آمریکا‎ ‎میدانست. ‎جامعه‎ ‎اطلاعاتی‎ ‎آمریکا‎ ‎نیز‎ ‎در‎ ‎گزارشی‎ ‎درباره‎ ‎کودتای‎ ‎سعودیها‎ ‎در‎ ‎سوریه، ‎ ‎آن‎ ‎را‎ ‎یک‎ ‎پیروزی‎ ‎برای‎ ‎جبهه‎ ‎ناصر‎ ‎دانست‎. ‎ انتظار‎ ‎میرفت‎ ‎فیصل‎ ‎موضعی‎ ‎کمتر‎ ‎مداخله جویانه‎ ‎در‎ ‎جهان‎ ‎عرب‎ ‎بگیرد‎ ‎و‎ ‎از‎ ‎تقابل‎ ‎با‎ ‎جمهوری‎ ‎متحد‎ ‎عربی‎ ‎خودداری‎ ‎کند‎. ‎در‎ ‎این‎ ‎گزارش‎ ‎آمد‎ ‎که‎ ‎فیصل‎ ‎یک‎ ‎شاهزاده‎ ‎سنتی‎ ‎سعودی‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎مصمم‎ ‎است‎ ‎استقلال‎ ‎عربستان‎ ‎از‎ ‎ناصر‎ ‎را‎ ‎حفظ‎ ‎کند‎. ‎فیصل‎ ‎حامی‎ ‎حضور‎ ‎نظامی‎ ‎آمریکا‎ ‎در‎ ‎ظهران‎ ‎بود‎. ‎  اثر‎ ‎اصلی‎ ‎کنار‎ ‎گذاشته‎ ‎شدن‎ ‎سعود‎ ‎از‎ ‎قدرت‎ ‎در‎ ‎اردن‎ ‎نمایان‎ ‎شد‎ ‎که‎ ‎فیصل‎ ‎ضمن‎ ‎قطع‎ ‎کمکهای‎ ‎مالی‎ ‎به‎ ‎آن، ‎ ‎ارتش‎ ‎عربستان‎ ‎را‎ ‎از‎ ‎این‎ ‎کشور‎ ‎خارج‎ ‎کرد‎. ‎انتظار‎ ‎میرفت‎ ‎فیصل‎ ‎موضعی‎ ‎سختی‎ ‎علیه‎ ‎اسراییل‎ ‎بگیرد‎. ‎  خبر‎ ‎آمد‎ ‎که‎ ‎فیصل‎ ‎با‎ ‎اهتزاز‎ ‎پرچم‎ ‎آمریکا‎ ‎در‎ ‎پایگاه‎ ‎هوایی‎ ‎ظهران‎ ‎نیز‎ ‎مخالفت‎ ‎کرده‎ ‎است‎. ‎

کودتای‎ ‎‏۱۹۵۸‏‎ ‎در‎ ‎سوریه، ‎ ‎تبدیل‎ ‎به‎ ‎نقطه‎ ‎عطفی‎ ‎در‎ ‎تاریخ‎ ‎جهان‎ ‎عرب‎ ‎و‎ ‎تقویت‎ ‎محبوبیت‎ ‎و‎ ‎قدرت‎ ‎ناصر‎ ‎شد‎. ‎  جبهه‎ ‎محافظه کار‎ ‎نزدیک‎ ‎به‎ ‎آمریکا‎ ‎در‎ ‎جهان‎ ‎عرب‎ ‎تضعیف‎ ‎شد‎. ‎  چند‎ ‎سال‎ ‎بعد‎ ‎سعود‎ ‎از‎ ‎منصب‎ ‎فرمالیته‎ ‎خود‎ ‎کناره گیری‎ ‎کرد‎ ‎و‎ ‎با‎ ‎سفر‎ ‎به‎ ‎قاهره، ‎ ‎مواضعی‎ ‎علیه‎ ‎فیصل‎ ‎گرفت‎. ‎  در‎ ‎این‎ ‎زمان‎ ‎فیصل‎ ‎روابط‎ ‎تیره‎ ‎ای‎ ‎با‎ ‎ناصر‎ ‎داشت‎. ‎سعود‎ ‎باقی‎ ‎عمرش‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎یونان‎ ‎گذراند‎. ‎

اما‎ ‎هشتم‎ ‎مارس‎ ‎‏۱۹۵۸‏‎ ‎اتفاق‎ ‎غیرمنتظرهای‎ ‎رخ‎ ‎داد‎. ‎  پادشاهی‎ ‎متوکلی‎ ‎در‎ ‎یمن‎ ‎اعلام‎ ‎کرد‎ ‎به‎ ‎ائتلاف‎ ‎جمهوری‎ ‎متحد‎ ‎عربی‎ ‎می پیوندد‎. ‎  شمال‎ ‎یمن‎ ‎در‎ ‎آن‎ ‎زمان‎ ‎تحت‎ ‎حاکمیت‎ ‎یک‎ ‎پادشاهی‎ ‎شیعه‎ ‎زیدی‎ ‎قرون‎ ‎وسطایی‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎یک‎ ‎الگوی‎ ‎تمام‎ ‎عیار‎ ‎از‎ ‎حکومتهای‎ ‎اشرافی‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎ناصر‎ ‎قصد‎ ‎مضمحل‎ ‎کردن‎ ‎آنها‎ ‎را‎ ‎داشت‎ ‎اما‎ ‎یمن‎ ‎می توانست‎ ‎متحد‎ ‎خوبی‎ ‎علیه‎ ‎دو‎ ‎دشمن‎ ‎ناصر‎ ‎یعنی‎ ‎سعودیها‎ ‎و‎ ‎بریتانیایی ها‎ ‎باشد‎. ‎  با‎ ‎توسعه‎ ‎ائتلاف‎ ‎به‎ ‎پادشاهی‎ ‎یمن‎ ‎که‎ ‎ضمن‎ ‎حفظ‎ ‎استقلال، ‎ ‎کرسی‎ ‎خود‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎سازمان‎ ‎ملل‎ ‎نیز‎ ‎حفظ‎ ‎می کرد، ‎ ‎ناصر‎ ‎یک‎ ‎پیکان‎ ‎راهبردی‎ ‎در‎ ‎اختیار‎ ‎داشت‎ ‎که‎ ‎می توانست‎ ‎هرگاه‎ ‎سعودیها‎ ‎دردسرساز‎ ‎شدند‎ ‎آن‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎سوی‎ ‎ریاض‎ ‎و‎ ‎مهمترین‎ ‎بندر‎ ‎بریتانیا‎ ‎در‎ ‎ساحل‎ ‎اقیانوس‎ ‎هند‎ ‎یعنی‎ ‎بندر‎ ‎عدن‎ ‎نشانه‎ ‎بگیرد‎. ‎

برای‎ ‎یمنی ها‎ ‎نیز‎ ‎ائتلاف‎ ‎با‎ ‎ناصر‎ ‎موجب‎ ‎می شد‎ ‎ضمن‎ ‎جلب‎ ‎رضایت‎ ‎انقلابیهای‎ ‎داخلی، ‎ ‎وجهه ای‎ ‎در‎ ‎جهان‎ ‎عرب‎ ‎برای‎ ‎خود‎ ‎دست وپا‎ ‎کند‎ ‎تا‎ ‎مدرن تر‎ ‎از‎ ‎آنچه‎ ‎هست، ‎ ‎به‎ ‎نظر‎ ‎برسد‎. ‎  به‎ ‎علاوه‎ ‎یمن‎ ‎متحدی‎ ‎علیه‎ ‎عربستان‎ ‎کسب‎ ‎می کرد‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎دهه‎ ‎سی‎ ‎میلادی‎ ‎با‎ ‎آن‎ ‎وارد‎ ‎جنگ‎ ‎شده‎ ‎و‎ ‎چند‎ ‎استان‎ ‎مرزی‎ ‎خود‎ ‎را‎ ‎از‎ ‎دست‎ ‎داده‎ ‎بود‎. ‎ کنفدراسیون‎ ‎مصری‎-‎سوری‎-‎یمنی، ‎ ‎نام‎ ‎کشورهای‎ ‎متحد‎ ‎عرب‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎خود‎ ‎گرفت‎ ‎چراکه‎ ‎یمن‎ ‎یک‎ ‎جمهوری‎ ‎نبود‎. ‎  این‎ ‎اتفاق‎ ‎باعث‎ ‎شد‎ ‎سعودی ها‎ ‎تمام‎ ‎قدرت‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎فیصل‎ ‎واگذار‎ ‎کنند‎ ‎و‎ ‎این‎ ‎احساس‎ ‎به‎ ‎وجود‎ ‎آید‎ ‎که‎ ‎ناصر‎ ‎قدرتی‎ ‎مقاومت ناپذیر‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎تمام‎ ‎جهان‎ ‎عرب‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎یک‎ ‎جبهه‎ ‎متحد‎ ‎علیه‎ ‎غرب‎ ‎تبدیل‎ ‎خواهد‎ ‎کرد‎. ‎تحولات‎ ‎در‎ ‎ریاض‎ ‎و‎ ‎یمن‎ ‎موجب‎ ‎نگرانی‎ ‎واشنگتن‎ ‎شد‎. ‎  بحران‎ ‎در‎ ‎سال‎ ‎‏۱۹۵۸‏‎ ‎عمیقتر‎ ‎شد‎. ‎  فیصل‎ ‎دوم‎ ‎در‎ ‎عراق‎ ‎طی‎ ‎یک‎ ‎کودتای‎ ‎برکنار‎ ‎شد‎ ‎و‎ ‎آمریکا‎ ‎مجبور‎ ‎شد‎ ‎برای‎ ‎جلوگیری‎ ‎از‎ ‎سقوط‎ ‎حکومت‎ ‎غربگرای‎ ‎لبنان، ‎ ‎نیروهای‎ ‎خود‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎آنجا‎ ‎اعزام‎ ‎کند‎. ‎وقایع‎ ‎کودتا‎ ‎در‎ ‎سوریه‎ ‎برای‎ ‎تاریخ‎ ‎عربستان‎ ‎نیز‎ ‎یک‎ ‎نقطه‎ ‎عطف‎ ‎بود‎. ‎اگر‎ ‎سعود‎ ‎در‎ ‎قدرت‎ ‎باقی‎ ‎می ماند، ‎ ‎احتمالا‎ ‎این‎ ‎پادشاهی‎ ‎نیز‎ ‎سقوط‎ ‎میکرد‎. ‎  تحت‎ ‎حکومت‎ ‎مدبرانه‎ ‎و‎ ‎پایدار‎ ‎فیصل، ‎ ‎این‎ ‎کشور‎ ‎اقتصاد‎ ‎خود‎ ‎را‎ ‎احیا‎ ‎کرد‎ ‎و‎ ‎به‎ ‎خصوص‎ ‎پس‎ ‎از‎ ‎جهش‎ ‎بهای‎ ‎نفت‎ ‎در‎ ‎سال‎ ‎‏۱۹۷۳‏‎ ‎پیشرفت‎ ‎قابل‎ ‎توجهی‎ ‎را‎ ‎تجربه‎ ‎کرد‎. ‎سال‎ ‎‏۱۹۵۸‏‎ ‎برای‎ ‎آمریکا‎ ‎نیز‎ ‎نخستین‎ ‎تجربه‎ ‎درگیری‎ ‎مستقیم‎ ‎نظامی‎ ‎در‎ ‎خاورمیانه‎ ‎بود‎ ‎یعنی‎ ‎حضور‎ ‎در‎ ‎بیروت‎. ‎ دولت‎ ‎آیزنهاور‎ ‎با‎ ‎از‎ ‎دست‎ ‎دادن‎ ‎سعود‎ ‎به‎ ‎عنوان‎ ‎مهره‎ ‎اصلی‎ ‎خود، ‎ ‎ضربه‎ ‎سختی‎ ‎خورده‎ ‎بود‎ ‎و‎ ‎بابت‎ ‎جنگ‎ ‎داخلی‎ ‎در‎ ‎لبنان‎ ‎احساس‎ ‎شکست‎ ‎بیشتری‎ ‎میکرد‎. ‎سرانجام‎ ‎با‎ ‎کودتا‎ ‎در‎ ‎بغداد‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎آمریکاییها‎ ‎دچار‎ ‎وحشت‎ ‎شدند‎. ‎آیزنهاور‎ ‎بعدها‎ ‎تأیید‎ ‎کرد‎ ‎که‎" ‎آن‎ ‎زمان‎ ‎دچار‎ ‎شوک" ‎شده‎ ‎بود‎: "‎ما‎ ‎نگران‎ ‎وقوع‎ ‎بدترین‎ ‎کابوس‎ ‎یعنی‎ ‎اخراج‎ ‎کامل‎ ‎غرب‎ ‎از‎ ‎خاورمیانه‎ ‎بودیم‎". ‎  شصت‎ ‎سال‎ ‎بعد‎ ‎آمریکاییها‎ ‎هنوز‎ ‎درگیر‎ ‎جنگ‎ ‎در‎ ‎خاورمیانه‎ ‎هستند‎. ‎  آنچه‎ ‎از‎ ‎سال‎ ‎‏۱۹۵۸‏‎ ‎شروع‎ ‎شد‎ ‎اکنون‎ ‎به‎ ‎رویه‎ ‎ای‎ ‎عادی‎ ‎تبدیل‎ ‎شده‎ ‎است‎