جلیقه زرد‌های فرانسه در دوراهی / آیا اعتراضات علیه مکرون از کنترل حلقه اصلی معترضان خارج می‌شود؟

برنارد هنری لوی در ‏project syndicate نوشت: از همان لحظه که دولت فرانسه در مواجهه با اعتراضات عمومی از طرح افزایش نرخ مالیات بر سوخت عقب‌نشینی کرد، روشن ‏بود که این اقدام از نظر معترضان ناکافی، بی‌اهمیت و غیرموثر برای بازگرداندن آرامش قلمداد خواهد شد.

به گزارش خبرداغ به نقل از «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: افتخار این پیروزی به ‏جلیقه زردها می‌رسد که البته اعتباری برای افتخارات قائل نیستند و مدعی اند صدای مردم مستقل فرانسه هستند. بانیان این ‏اعتراضات اکنون باید تظاهرات را برای مدت زمانی متوقف کنند که با طرح مذاکره پیشنهادی توسط نخست وزیر فرانسه، ادوارد ‏فیلیپ همپوشانی داشته باشد. به طور خاص آنها باید با اعلام موج چهارم اعتراضات مخالفت کنند که از هشتم دسامبر در فیسبوک ‏تبلیغ می‌شود و البته این بار همه از آن انتظار تظاهراتی شدیدتر با خرابی های بیشتر را دارند. طی اعتراضات اخیر شاهد تلفات، ‏جراحات و خرابی های کافی از جمله در سازه‌های تاریخی پاریس بودیم. ‏

اگر جلیقه زردها دریابند دیگر قادر نیستند جنبشی را که به راه انداخته‌اند متوقف کنند و مانع اعتراضات موج چهارم شوند، باید ‏خود را آماده کنند تا هنگام اعتراضات به پلیس برای مقابله با تندروهای خرابکار کمک کنند. از آنجا که احتمال زیادی دارد ‏تندروهای افراطی چپ و راست در میان جمعیت ظاهر شده و دست به توهین و خرابکاری بزنند، این وظیفه جلیقه زردهاست که با ‏صدای بلند آنها را محکوم کرده و از خود برانند. جلیقه زردها چه بخواهند به تظاهرات ادامه دهند و چه بخواهند آن را موقتا ‏متوقف کنند، به نفع خودشان است که به جریانات سیاسی فرصت طلب اجازه ندهند از موجی که به وجود آورده‌اند سواستفاده کنند. ‏

حضور فرصت‌طلبان آشکار است. ژان لو ملانشون که در انتخابات سال ۲۰۱۷ با کسب رتبه چهارم به مکرون باخته بود، اکنون ‏مأیوسانه به دنبال هواداران جدیدی می‌گردد. فرانسوا رافین، رهبر جنبش مخالفت با ریاضت اقتصادی نیز هست که شعار ‏غیرمسئولانه «مکرون، استعفا کن» را سر می‌دهد و مارین لو پن که اشغال شانزلیزه را تشویق می کرد و او را باید مسئول وقایع ‏فاجعه‌بار اخیر دانست. و البته برخی روشنفکران هم هستند مانند لوک فری و امانوئل تود که معتقدند شاید سهولت خرابکاری ‏افراطگرایان در سازه‌هایی مانند طاق پیروزی در این بازه زمانی، اتفاقی نبوده است. تمام این مواضع، دامی در مسیر یک جنبش ‏مردمی هستند: تله اندیشه توهم توطئه ای.‏

به بیان دیگر اکنون جلیقه زردها در یک دوراهی قرار دارند. یا آنقدر شجاعت دارند که متوقف شده و به سازماندهی مردم بپردازند ‏و جنبشی به راه بیندازند که بی‌شباهت به جنبش «پیش به سوی جمهوری» مکرون نباشد. جنبش مکرون نیز طرفداران چپ و ‏راست خودش را داشت. او می‌دانست که یک نهاد سیاسی جدید به راه انداخته که ممکن بود با صداقت به مسأله فقر و افزایش ‏هزینه زندگی رسیدگی کند. اگر جلیقه زردها موفق شوند جنبشی را تثبیت کنند که آمال جنبش مکرون را ارتقا دهد، آنگاه صفحه ‏جدیدی در تاریخ فرانسه خواهند گشود. یا ممکن است آنها چنین شجاعتی نداشته باشند و به توافقی موقتی و نمایش چهره‌شان در ‏تلویزیون بسنده کنند. اما اگر جلیقه زردها اجازه دهند که نفرت جای برادری را بگیرد و مسیر خرابکاری را به جای اصلاح‌طلبی ‏برگزینند، به جای آسایش، تنها هرج و مرج را به زندگی مردم نیازمند تقدیم خواهند کرد. آنها تاریکترین صفحات تاریخ را خواهند ‏گشود و خود را به زباله‌دان تاریخ خواهند افکند. ‏

جلیقه زردها باید انتخاب کنند: بازیابی دموکراتیک با نسخه‌ای به روز شده از انجمنهای ملی سوسیالیست، اراده‌ای برای بازسازی یا ‏اصرار بر ویرانگری. این تصمیم است که فارغ از دستاوردهای مثبت و منفی‌اش، وجهه و ماهیت این جنبش را در تاریخ ثبت ‏خواهد کرد. بنابراین توپ اکنون در زمین جلیقه زردها قرار دارد. آنها درست به اندازه مکرون، فرصت طرح ابتکارات جدیدی ‏دارند. آیا با صدای بلند و شفاف، فریاد خواهند زد «بلی، ما به جمهوری دموکراتیک ایمان داریم»؟ یا خود را در منجلاب سنت ‏پوچ‌گرایی و توهم پرت خواهند کرد و در رده آشوبگران سیاسی قرار می‌گیرند که هنوز فرانسه آنها را بازتولید می کند؟